„Południe idzie upalne przez wrzosowiska
Wyschłego ziela oddechy płyną upojne,
czasami szklarka przelotna pod słońce błyska
Albo motyle na kwiatach i pszczoły rojne :
Z gęstwiny kwietnej dziewanna dumnie wytryska.
Powietrze żarem drgającym skroś się przesyca.
Jakbym nim chwiała koników harmonia szklanna…
Z sosnowych pni gorejących kapie żywica,
A wśród spiekoty słonecznej złota dziewanna
Stoi przygięta, miłosna – jak południca.”

– Bronisława Ostrowska

2 lutego to święto mojej patronki Bogini Dziewanny. 💃

Kim była ta wspaniała, tajemnicza Bogini?
DZIEWANNA „bogini w ziele zaklęta” (Dziewanna – Dziewa, Dziewanna – Dziwa, Dziewanna – Dziewuna), córka Czarnogłowa i Białobogi.
Pani lasów, dzikiej przyrody, matka wilków, obrończyni i opiekunka zwierząt, patronka ziół i chorych. Dziewanna to również Bogini czarów uzdrawiających, kreacyjnej mocy przyrody, pani o dwóch obliczach, kobieta namiętna, kochająca, ale dumna i wyniosła, słynęła z wielkiej żywotności i nieprzeciętnej urody. Dodatkowo pod jej władaniem były wszystkie brzydkie, złe i okrutne czarownice. Zwykło się nawet uważać, że jest to bogini czarów. Jeśli ktoś naraził się Dziewannie to panna ta nie znała miłosierdzia ani przebaczenia. Z dobrodusznej opiekunki zamieniała się wtedy w Panią Śmierci, otoczona sforą wilków wyciągała tedy swój łuk i celnie zabierała dusze z ziemskiego świata.

Nosiła przydomek „czysta”. Zyskała go dzięki temu, że była wieczną dziewicą. Jednak to właśnie ona uważana była za patronkę małżeństwa. Słowianie wierzyli, że za wstawiennictwem Dziewanny można znaleźć dobrego męża bądź żonę na całe życie. Bogini czuwała nad świętością małżeńskich przysiąg. Dziewczęta, które miały upatrzonego kawalera, składały na ołtarzach Dziewanny pukle włosów swych wybranków. Dzięki temu zabiegowi, bogini miała na ich drodze postawić wymarzonego kawalera, tak więc dawniej wróżono sobie współmałżonka nie tylko podczas nocy wróżb, czy kupalnocki, ale też zaklinano rzeczywistość na ołtarzach Dziewanny.
Dziewanna przypisana jest planecie WENUS (Planeta Wenus nazwana na cześć rzymskiej bogini miłości, w naszej kulturze nazywana jest Gwiazdą Wilczą). A przypisaną jej rośliną jak nietrudno się domyślić jest dziewanna lekarska (VERBASCUM THAPSIFORME) zwana też „królewską świecą”

Właśnie podczas dzisiejszego święta w czasie „wilczych świąt”, palono świece – pierwowzór dzisiejszej gromnicy, a knoty gromnic wykonywano z łodyg ziela dziewanny.
Następną rośliną, która rośnie na chwałę Bogini to bylica i kolejną jest dziurawiec, często zwany „zielem bogini”, właśnie na cześć Dziewanny.
Tak jak Marzanna uważana była za Panią zimy i ponurego oblicza, tak Dziewanna za Panią budzącą przyrodę z zimowego snu. To właśnie jej w Noc Świętojańską dziewczęta ofiarowywały swoje wieńce.
Podczas obchodów witania wiosny, żegnano zimę – palono wtedy złą Marzannę, a na jej miejsce witano właśnie Dziewannę. Przedstawiana jako przedziwnej urody, smukła piękność o rudych lub blond włosach przystrojonych wiankiem, z nieodłącznym w rękach „zaczarowanym łukiem.
Podania różnie interpretują nazwę Dziewanna ja osobiście skłaniam się do tej gdzie podaje się, iż nazwa wzięła się od przymiotnika DZIWY, który w przeszłości oznaczał DZIKI.

Inne nazwania przydomki: Dziewanna-Dziewa, Dziewanna-Dziewuna i Dziewanna-Dziwa, Pani Miłości i Pani Uczucia, Pani Łaski (Łaskawa), Krasa, Kresa, Kresduna, Krestona, Pani Krasna, Pani Czerwona, Czaropani.
Narzędzia czarowne – oznaki władzy:
Złota Obręcz (Obrączka) i Pąk Róży Szypszyny. Na jej piersiach lub ramionach siedzą też zawsze dwa Motyle Pazie Królowej – Czarny i Niebieski – pierwszy jest posłańcem miłości płochej (chwilowej, nieszczęśliwej), drugi miłości dozgonnej (pełnej i szczęśliwej). Pomocnicy Dziewanny to Rusałki. Wieńce i ofiary: Dziewanna, Kalina i Chmiel, Bylica i Piołun oraz Dyptam.

Pozdrawiam z miłością Dziewanna. 💚