Bóg ekstazy podróżował przez świat na swoim koniu, w pewnej chwili zaczął gonić go Diabeł. Aby uniknąć spotkania Odyn tak bardzo poganiał swojego konia, aż temu z pyska zaczęła lecieć piana z krwią. W miejscu gdzie z pyska jego konia kapała piana, tam wyrastały piękne krwisto czerwone grzyby z białymi plamkami na kapeluszach, grzyby te zwą się Amanita muscaria. 

Muchomor dla szamana to najświętszy grzyb. Druidzi i szamani na całym świecie spożywają muchomory aby połączyć się ze światem duchów czy natury. Za pomocą grzybów Szaman przygotowuje się do podróży w zaświaty i za ich pomocą łączy się z duchami, aby odnaleźć prawdę lub przyczynę choroby.

Grzyby są ściśle połączone z drzewami i żyją z nimi w doskonałej symbiozie, są połączone ze sobą poprzez grzybnię na całym świecie, taka sieć istnieje na całej naszej planecie. Za pomocą grzybni rośliny szamani potrafią się ze sobą komunikować na bardzo dalekie odległości, nie tylko w  naszym, ale we wszystkich równoległych wymiarach.
Do dziś istnieją wśród botaników i antropologów spory o to czym tak naprawdę była Soma, lub  zaratursiańska Haoma, czyli prastara roślina z okresu wedyjskiego, opisana jako napój bogów, eliksir życia i wszelkiego poznania. Roślina której działanie związane jest z nieśmiertelnością oraz ze stanem „czystej, najwyższej świadomości” roślina łącząca człowieka z samym Bogiem.

Postanowiłam, że zdradzę wam sekret skrywany od wieków przed zwykłymi śmiertelnikami, właściwie to tajemnica ta, dla każdego „szukającego” człowieka nie jest aż tak wielką tajemnicą, albowiem składając fakty można się łatwo domyślić, że eliksirem dającym nieśmiertelność, umożliwiającym wyłączenie ziemskiego rozumienia i tym samym połączenia z wyższym, boskim perceptem jest właśnie muchomor czerwony –Amanita muscaria.

MUCHOMOR CZERWONY, POSPOLITY   Amanita Muscaria
Inne nazwy: wapaq, soma, hamoa, marymuch, muchomor prawdziwy, muchajer, muchorówka, muszorka, muchotrutka, muchar czerwony, muchoraj  

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że muchomor czerwony jest jednym z najbardziej fascynujących obiektów badań etnofarmakologicznych i antropologicznych. Amanita muscaria należy do najstarszych orgiastycznych środków rytualnych wykorzystywanych przez człowieka.

Wybitny badacz Robert Gordon Wasson w swojej dwutomowej epopei „Russian, mushrooms and history” argumentował, że sakralne użycie muchomora czerwonego sięga już 8000 lat p.n.e. Oficjalnym dowodem naukowym przedstawiającym kult muchomora było odkrycie rosyjskiego archeologa N. Dikowa z 1967 roku. Na wschodnim brzegu rzeki Pegtymel na Czukotce Rosjanin odkrył rysunki, które przedstawiają  zarówno wizerunki muchomora, jak i szkice postaci (głównie kobiecych), które na głowie lub nad głowami trzymają Amanity. Rysunki datowane są na okres schyłku epoki kamienia lub początek epoki brązu około 1000 lat p.n.e. Wasson twierdzi, że przedstawiają one „muchomorowe dziewczęta” lub „muchomorowych ludzi” – istoty, które pojawiają się podczas wizji wywołanych działaniem grzyba. Ryciny sugerują także, że mogły być odzwierciedleniem plemiennego rytuału. 

Szamanka z Kamczatki podczas rytualnego użycia muchomora czerwonego. 

Pierwotnych źródeł użycia muchomora szukać należy na Syberii oraz terenach sąsiadujących, w tym w Europie. Pierwsze raporty o intoksykacji muchomorem pochodzą z 1658 roku, w którym polski zesłaniec Adam Kamieński-Dłużyk wspomniał o pijanych od muchomora mieszkańcach zachodniej Syberii.
Potem można było natknąć się na wiele wzmianek o czerwonym grzybie, ale niestety były to opisy zawężone z racji zanikających już tradycji plemiennego spożywania muchomora wśród prastarych ludów. Postępująca kolonizacja sowiecka w znaczącym stopniu przyczyniła się do zatarcia tej niezwykłej i ważnej tradycji.
Rytualna aplikacja Amanita muscaria różniła się w zależności od plemion i ich zwyczajów, w niektórych świętego grzyba mogli spożywać wszyscy, w niektórych tylko szamani. Kobiety do rytuału dopuszczane były sporadycznie, chyba że to kobieta była szamanką.

Budda też nie ukrywa  „muchomurowego” kultu…

Szamani używają go od wieków, za jego pomocą wchodzą w czysty bezosobowy stan świadomości, w najwyższe pogłębienie kontaktu z matką ziemią. Na wzmocnienie swoich sił witalnych, na leczenie siebie oraz innych. Zaglądanie w przeszłość oraz w przyszłość, podróże do innych wymiarów, kontakty z duchami natury, z przodkami oraz istotami pozaziemskimi.
Amanita jest w stanie dać odpowiedź na każde pytanie.
Królowe grzybów przez niektórych szamanów spożywane są również na surowo. Najczęściej jednak używa się go wysuszonego na słońcu lub nad ogniskiem.
Zbiór również rządzi się swoimi prawami i odbywa się z reguły w lipcu i sierpniu, wtedy bowiem koncentracja składników czynnych jest najwyższa. Muchomory najlepiej zbierać zawsze z tego samego miejsca, bardzo dużą magiczną moc ma późniejsze spożywanie je w miejscu w którym zostały zebrane, bądź w tym samym lesie.
Metod suszenia jest kilka. Zazwyczaj suszone są na specjalnie rozpalonym rytualnym ogniskiem, czasami rozwieszone na sznurku, a czasami na ziemi, wtedy nabierają największej, specjalnej mocy.
Konsumpcja muchomora także rozgałęzia się na kilka rodzajów i różni się w zależności od tradycji plemiennej. Przeciętną dawką są trzy kapelusze – jeden duży i dwa mniejsze, ale często ilość ta wzrasta kilkukrotnie jeśli ceremonia jest ukierunkowana na konkretny cel. (UWAGA! Takie dawki są tylko dla osób, które z amanitą się zaprzyjaźniły lub podczas ceremonii pod opieką doświadczonego szamana!)
Główny aktywny składnik muchomora czerwonego – muscymol nie jest metabolizowany przez organizm człowieka i w niezmienionej formie wydala się go z moczem. Dzięki tym właściwościom wśród syberyjskich plemion wykształcił się obyczaj picia moczu osoby odurzonej muchomorem, gdyż w ten sposób można było cieszyć się efektami działania grzyba wielokrotnie. Ten sposób jest w niektórych plemionach praktykowany do dzisiaj.

Boską molekułą jest muscymol, efekt dekarboksylacji kwasu ibotenowego. To właśnie kwas ibotenowy jest toksyczny i może wywołać zatrucie pokarmowe, któremu towarzyszy biegunka, wymioty, dreszcze i silne bóle brzucha. Jego zawartość szacuje się na 0,03-1% w świeżej masie grzyba. Jest jednak nietrwały i pod wpływem suszenia przechodzi w panterynę (muscymol). Dlatego staranne wysuszenie grzyba powinno znacznie zredukować ryzyko nieprzyjemnych objawów.
Oprócz wyżej wymienionych w śladowych ilościach w muchomorze występuje pochodna izoksazolu – muskazon. Muscymol w ujęciu farmakologicznym powoduje hipnagogiczne halucynacje, które mogą przypominać świadome śnienie. Panteryna jest selektywnym agonistą receptora GABA-A. Po spożyciu występują stany euforii, błogości i spokoju. Ponadto wykazuje działanie przeciwbólowe, głęboko relaksujące ciało, co przejawia się wrażeniem snu na jawie lub poczuciem znalezienia się poza ciałem (OoBE).
Po zażyciu boskiego grzyba często występuje  dialog wewnętrzny, możliwość rozwiązania wszelkich problemów.  Zdolność logicznego i błyskotliwego myślenia i klarowności jest znacznie zwiększona. Osobę napełnia uczucie szczęścia, spokoju, chęć tańca, śpiewania, kontemplacji natury. Ponadto podczas barwnych wizji nadchodzi okazja wyciągnięcia ważnej nauki na temat określonej sfery życia.
Uczestnicy ceremoniałów mogą przejść symbolicznie swoją śmierć, narodzić się na nowo lub przeżyć osobliwą inicjację zależną od wierzeń religijnych. Osoba odurzona grzybem spotyka różnej maści istoty, które przybierają najróżniejsze kształty, duchy potrafią zapewniać ochronę, a także pomagać zrozumieć zawiłe korelacje głębszej rzeczywistości ze światem fizycznym, ale uwaga bo mogą również naigrywać się z ludzi i wprowadzać ich w niebezpieczne miejsca i w pułapki.

Malowidła ścienne w świątyni Lukhang ilustrują życie jednego z wielkich mistrzów Dzogchen. Mogą one wskazywać na kult muchomora czerwonego wśród legendarnych buddystów. Wedy wyraźnie wspominają, że Soma rosła w górach. 

Na poziomie fizjologicznym mogą wystąpić uczucia senności, spokoju lub ekscytacji połączonej ze znaczącym przypływem energii oraz utrata równowagi, powiększone źrenice, szkliste spojrzenie, ściekająca wydzielina z nosa, czy zmiany w postrzeganiu ciała. Wszystkim powyższym efektom mogą towarzyszyć problemy żołądkowe objawiające się nudnościami i nieprzyjemnym mrowieniem. Oprócz tego dochodzą drżenia mięśni zwiększona perspiracja skóry (pocenie się), a przy dużych dawkach nawet delirium.

Kościół katolicki doskonale zna muscarii, można go znaleźć na szatach księży oraz w architekturze budynków kościelnych oraz w Watykanie. 

Koniecznie należy wspomnieć, że chemiczny potencjał, a więc efekty cielesne i psychiczne muchomora mogą bardzo różnić się w zależności od czasu, miejsca zbioru i odmian oraz od organizmu, bowiem każdy reaguje indywidualnie na aktywne składniki zawarte w muscarii, także działanie grzyba może być skrajnie różne w zależności od psychologicznego indywidualizmu.
Generalnie wszystkie partie muchomora wywierają działanie, ale używa się tylko kapeluszy. Efekty po oralnym przyjęciu grzyba wahają się średnio w przeciągu 30-120 minut od przyjęcia, a czasowy zakres działania oscyluje w granicach 5-10 godzin, choć w głównej mierze zależy to od dawki (lekki 1-5 g. średni od 5 do 10 g. mocny od 10 do 30 g.)
Przyjęcie świeżego niewysuszonego surowca nasila efekty cielesne i zwiększa ryzyko zatrucia pokarmowego. Wiele zależy też od indywidualnych możliwości organizmu do dekarboksylacji kwasu ibotenowego w muscymol. Przyjęty oralnie kwas ibotenowy aktywny jest w ilości 50-100 mg, natomiast w przypadku muscymolu wystarczy już 10-15 mg. Ale tak naprawdę nie ma się czego obawiać na świecie nie odnotowano dotąd ani jednego śmiertelnego przypadku zatrucia amanitą muscarią, co najwyżej spędzicie troszkę czasu w łazience.

Zdj. Tutaj przygotowuję krasnale do suszenia. Bardzo duże kapelusze przekrawam na pół. Amanitki nie myjemy, tylko czyścimy najlepiej pędzelkiem lub jak jest potrzeba wilgotną ściereczką.
Jak suszyć?
Wg. receptury D. E. Teetera, „Bazyliszka” suszy się w suszarce do grzybów w zacienionym miejscu, w temperaturze pokojowej do 40-50 stopni C „na wiór” przez 1-2 dni. Nie trzeba podgrzewać do 70 stopni C (jak podaje wiele innych źródeł). Odradza on jakiekolwiek gotowanie i podgrzewanie w piekarnikach, gdyż „powoduje to utratę potencjału zawartego w grzybie„. Po dobrym ususzeniu kapelusze nabierają często złotawego lub miedzianego połysku.
Po ususzeniu krasnalskie czapki „kuruje” się umieszczając w ciemności w plastikowych torebkach, w słoiku na 2-3 miesiące. Dlaczego? Hydrazyna (w bardzo małym stężeniu) może (aczkolwiek nie musi) występować w czerwonych grzybkach. Po trzech miesiącach leżakowania substancja ta rozkłada się całkowicie. W recepturze Teetera właściwe suszenie i kurowanie jest również esencjonalne dla uzyskania dobrego smaku i potencji. Moc grzyba potrafi się wtedy zwiększyć (ale nie zawsze tak się dzieje). Dobrze wysuszone potrafią zachować magię przez wiele miesięcy i lat.
Ja osobiście suszyłam w temperaturze 45 stopni, obecnie zwiększyłam temperaturę do 65 stopni. Nie widzę różnicy w jakości i działaniu. Suszę blaszkami do góry. Ususzone na wiór, przechowuję w szczelnie zamykanym słoiku, do którego wrzucam kilka ziarenek ryżu i kilka listków laurowych. Nie możemy dopuścić aby do słoika dostała się wilgoć.
Zdj. Tutaj suszymy. Dolne są ułożone do zdjęcia, zostały przełożone blaszkami do góry. Mała szamanka pomaga.
Jak dawkować?
Przyjmuje się, że mała dawka to 1 – 5 g. Średnia dawka 5 – 10 gram. Powyżej 10 gram zacząć mogą się poważniejsze wglądy, ale nie jest to regułą. Dawka silna to 15 – 30 gram. Efekty zaczynają się po 30 – 120 minutach od spożycia i mogą trwać 5 – 12 godzin. Czapka zmielona na proszek będzie działała szybciej, intensywniej i krócej niż połknięta w całości. Małe dawki pobudzają fizycznie, zwiększają odporność na ból i warunki pogodowe, poprawiają wydolność, wytrzymałość, kondycję oraz budzą odwagę. Były używane jako wspomagacze podczas ciężkich prac lub długich wędrówek przez plemiona syberyjskie. Większe dawki mają działanie bardziej mistyczne.

Amanita współgra najlepiej z surowymi sokami, bardzo dobrze z miodem i surowym (niepasteryzowanym) mlekiem, znakomicie z cbd, cbg, thc, grzybami psylocybowymi, sasafrasem, lub kakao (które również delikatnie otwiera serce).
Bezpiecznym pomysłem na zapoznanie jest mikrodawkowanie (np. 0,3 – 1 g) jako dodatek do surowego mleka lub soku, herbatka, przyprawa do zupy, składnik kulki mocy itp).
Wielu twierdzi i ja do nich należę, że jeśli chodzi o amanity to właśnie mikrodawkowanie ma najlepsze działanie.
Można włożyć mały kawałek kapelusza pod język i popijać sobie sok. Muscymol będzie się powoli uwalniał. Mikrodawki stosowane w rozsądnych odstępach czasowych subtelnie relaksują, wyostrzają zmysły, energetyzują, przywracają kontakt z ciałem, uwalniają stłumione i zamrożone w nim emocje.
Często gdy zostaną one wyzwolone za pomocą płaczu, śmiechu, zwrócona zostaje człowiekowi jego pierwotna gracja i lekkość ruchów.
Amanita muscaria stosowana z umiarem potrafi ulżyć w cierpieniu i pomóc zregenerować człowieka na wielu poziomach.
Zarówno celuloza jak i chityna są trudne do strawienia i mogą powodować dyskomfort, zwłaszcza u ludzi o delikatniejszej konstytucji. Jednak muchomora nie trzeba wcale jeść. Dzięki prawidłowo suszonym grzybom można łatwo „zmienić wodę w wino” umieszczając na 3 godziny suszone kapelusze i nóżki w kielichu z deszczówką lub wodą destylowaną (w ilości przykrywającej susz) w temperaturze pokojowej. Odlewa się powstałą bursztynową ciecz do szklanki przez sitko i powtarza proces zalewając ponownie tego samego grzyba na około dwie godziny nową wodą. Drugą porcję zlewa się do naczynia zawierającego pierwszą i tak oto powstaje ambrozja. Do takiego ekstraktu potrzeba niewiele więcej suszu, jednak efekty są klarowniejsze. Najlepiej pić go rano na pusty żołądek, dolać go do bananowego szejka lub soku.

Zdj. Wiele osób zbiera bez nóżek, ja zbieram troszkę z nóżkami, troszkę bez. Nóżki kroję na dwie lub cztery części i suszę później osobno obsypane ziołami i powstają takie chipsy, są pyszne. Można je zmielić i powstały proszek używać jako przyprawy do sałatek, do koktajli, do zup. Leczniczo nie mają wartości, za to posiadają mnóstwo witamin, minerałów, ale przede wszystkim witaminy d.

UWAGA !!! Jestem tylko skromną szamanką (mam certyfikat totalnej biologii, kończę studia naturopatii oraz irydologiczne, ale najważniejszą ze szkół, na którą sama dodaję sobie dyplom, to szkoła życia w doświadczaniu i obserwacji.
Nie musisz się ze mną zgadzać, a ja nie odpowiadam za złe zrozumienie wyżej wymienionych informacji. Służą one wyłącznie w celach informacyjnych. Jakiekolwiek praktyki, które poczynisz, czynisz wyłącznie na własne ryzyko i własną odpowiedzialność! Dawką śmiertelną muchomora czerwonego jest prawdopodobnie 10 średnich-dużych kapeluszy i nie powinno się dobijać do tej dawki pod żadnym pozorem!!!
Pamiętaj każdy z nas jest istotą niepowtarzalną, to co jednemu pomoże – może innego dobić!
Wszelkie praktyki skonsultuj z osobą kompetentną i doświadczoną np. z szamanem oraz „lekarzem”.
Ta strona jest moim domem, w moim domu nie szukamy odlotu ani tripów, tu zajmujemy się medycyną przodków, nie ćpaniem. Byłam narkomanką dlatego nie promuję używania żadnych środków uzależniających ani odurzających i do chwilowych wrażeń! (Od punkowy do Frutarianki zapraszam poczytać, tam opisuję swoją historię).
https://magicznyzielnikdziewanny.com/2019/08/02/nigdy-sie-nie-poddawaj-od-punkowy-do-frutarianki/
Wszelkie opisane doświadczenia, to często moje doświadczenie nie poparte żadnymi dowodami, prócz mojej wiary.