Ta przepiękna roślina zachwyca swoimi różowymi, drobnymi kwiatuszkami zebranymi w gęste baldachogrona, a jej słodkie nuty zapachowe tymolu, cymenu i azulenu intensywnie rozbrzmiewają pośród łąk.
Niestety troszkę zapomniana i mało stosowana w Polsce. A szkoda, bo to naprawdę cudowna roślina. Dlatego też zebrałam troszkę informacji i postanowiłam przybliżyć odrobinę jej działanie i właściwości.

„ Gdy cierpisz na kaszel, potłucz w moździerzu konopny rzepik (taka była ówczesna nazwa sadźca) wymieszaj z gotującym mlekiem, przecedź i pij ….” .

Sadziec konopiasty – Eupatorium cannabinum L.

Nazwy ludowe: konopnica, wiatrowa róża, ziele Św. Kunegundy, żeniszek, upartek, gręzek.

„Wynalezienie” ziela przypisuje się królowi Pontu Mitrydaesowi Eupartowi (po Grecku „dobry ojciec”) stąd też pochodzi grecka i naukowa nazwa ziela – Eupatorium.

Sadziec kwitnie od lipca do września, osiąga wysokość od 50 do 170 cm.
Najczęściej można go spotkać w dużych skupiskach, na terenach wilgotnych oraz w rowach.
Liście rośliny przypominają kształtem konopie – stąd też wywodzi się drug człon nazwy rośliny, w Szwajcarii znany jest pod nazwami Wasserdost, Eupatoire chanvrine, Canapa acquatica, Cuderitscha d’aua; ang. Hemp Agrimony).
Jest rośliną podmokłych terenów i jest rozpowszechniony na terenie całego naszego kraju. Łatwy do uprawy, a przy tym leczniczy i ozdobny.
Należy do rodziny złożonych Compositae (=Asteraceae).
Roślina wytwarza olejki eteryczne, które wabią niezliczone ilości motyli i innych owadów, natomiast duża ilość nektaru zapewnia im solidną pożywkę, docenili to także pszczelarze.
Dawniej, roślina ta, pomagała mieszkańcom Ameryki Północnej leczyć ciężkie choroby zbliżone do grypy, zwane gorączką łamiącą.
Z sadźca uzyskiwano niegdyś niebieski barwnik do farbowania tkanin.
W ziołolecznictwie szwajcarskim sadziec jest bardzo popularną rośliną leczniczą i jest stosowany w leczeniu chorób śledziony, wątroby i pęcherzyka żółciowego, wrzodów. Stosowany jako środek immunostymulujący, żółciotwórczy, żółciopędny, rozkurczowy na drogi żółciowe, regulujący wypróżnienia, w większych dawkach rozwalniający. Stosowany jest również w leczeniu grypy, przeziębienia, gorączki, kataru, zapalenia oskrzeli i gardła, chorób nerek, pęcherza moczowego, jajników, macicy.

„Może winien temu chłód
wiejskich poranków,
ale letnia zieleń
już przeszła w żółcień.”

To najstarszy opis sadźca z 752 r. n.e, jego autorem jest cesarzowa Koken (władczyni Japonii), która zaobserwowała wyjątkową zmianę koloru liści sadźca (Eupatorium makinoi) i opisała ją w ten piękny sposób. 

Surowiec stanowi kwitnące ziele – Herba Eupatorii, choć dawniej pozyskiwano również korzeń – Radix Eupatorii. Jest rośliną aromatyczną, zawierająca do 0,5% olejku eterycznego.
Posiada charakterystyczne glikozydy (eupatoryna, eupatopikryna), sterole (eupatorol, taraksasterol), saponiny, goryczkę euparynę, flawonoidy (rutyna), garbniki, żywice. Nowsze badania wykazały obecność alkaloidów pirolizydynowych (śladowe ilości, podobnie jak w pdbiale i lepiężniku) i laktonów seskwiterpenowych.
Ziele sadźca to ceniony i pomocny lek w chorobach kobiecych i reumatycznych. Stany zapalne macicy, jajników, jajowodów, reumatoidalne i zesztywniające zapalenie stawów, artretyzm – są wskazaniami do stosowania sadźca.
Sprawdza się w profilaktyce i leczeniu kamicy żółciowej, ponadto z uwagi na obecność terpenów i fitosteroli w leczeniu przerostu prostaty.
Korzeń sadźca działa przeczyszczająco, stosuje się od 1 do 2 gramów sproszkowanego korzenia przy zaparciach nawykowych.
Ziele i korzeń działają w małych dawkach lekko rozwalniająco (w większych dawkach wymiotnie!). Stosuje się je w szkorbucie, żółtaczce, puchlinie wodnej, zimnicy, kaszlu i przewlekłych nieżytach dróg oddechowych, w histerii, chorobom śledziony, zatrzymaniu miesiączkowania, glistom ludzkim.
W użytku zewnętrznym jako okłady ze świeżego ziela we wrzodach, czyrakach, wszelkich wyrzutach skórnych. 

Kwiatostany wraz z odrobiną liści zbieramy w porze kwitnienia, w słoneczne dni. Suszymy rozłożone cienką warstwą w przewiewnym miejscu, z dala od promieni słonecznych.
Korzenie zbieramy wczesną wiosną lub późną jesienią. Suszymy w temperaturze 40 – 45 stopni.

MAGIA

Żywiołem sadźca jest ogień, ziele pomaga chronić to co dla nas ważne i cenne. Pobudza zainteresowanie płci przeciwnej i otwiera na miłość, dodaje energii i chęci od życia.
Podczas wyznawania miłości warto włożyć sobie do ust 3 listki sadźca. Zagwarantuje to jej wzajemność.
Sadziec noszony przy sobie wzbudza szacunek otoczenia.
Wejście do domu lub podłogę przy wejściu do mieszkania, skrapiamy wywarem sadźca aby uchronić domostwo przed przeniknięciem negatywnej energii.

NAPAR

2 gramy ziela zaparzamy 250 ml. wrzącej wody, minimum pół godziny. Stosujemy 3 razy dziennie przed posiłkiem.
W dawkach przeciętnych (1-2 łyżki surowca na 250 ml. wrzącej wody, zażywamy 2-3 razy dziennie po 100-150 ml).
Napar podobnie jak odwar oraz macerat działa rozkurczowo, przeciwbólowo, żółciopędnie, przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo i immunostymulująco.

ODWAR

Od pięciu do dziesięciu gramów surowca należy gotować w 1 do 2 szklankach wody przez około 20 minut. Przeciętna dawka to sześć gramów surowca na 300 ml. wody.

ODWAR ŁAGODNIE PRZECZYSZCZAJĄCY

Od 15 do 20 gramów korzenia zalewamy 0,5 litra wody, doprowadzamy do wrzenia i gotujemy na wolnym ogniu kilka minut.

NALEWKA

Do przygotowania nalewki najlepiej jest użyć świeżo zebrane ziele, jeśli nie mamy dostępu do świeżego możemy ewentualnie użyć suszone. Nalewkę przygotowujemy podczas nowiu zalewając 1 część ziela 5 częściami alkoholu 40%. Wytrawiamy w ciemnym miejscu do pełni, podczas wytrawiania należy pamiętać aby codziennie potrząsać naczyniem.

 

KROPLE SZWAJCARSKIE

Krople szwajcarskie przynoszą doskonałe efekty w zapaleniu przydatków. Należy je spożywać trzy razy dziennie, po 10 kropli przed posiłkiem. Należy zmieszać ze sobą po 10 ml. nalewek ze świeżego sadźca konopiastego, świeżego ziela tymianku, świeżego ziela jeżówki, świeżego ziela przywrotnika i świeżego ziela rumianku.

MACERAT

Świeżo zebrane kwiatostany sadźca wytrawiamy w wodzie, w stosunku 1:1 przez osiem godzin.
Możemy przelać w kostki lodu po 5 ml i zamrozić. Macerat taki zażywany 3 razy dziennie. Macerat można również zakonserwować 40% alkoholem w stosunku 1:1, tak przygotowany stosujemy po 10 ml 3 razy dziennie.

PRZECIWWIRUSOWO I PRZECIWZAPALNIE – receptura poleskich szeptuch. 

Łyżkę rozdrobnionego ziela zalać 250 ml. zimnej wody, gotować na wolnym ogniu 20 minut.
Wywar pić małymi porcjami w ciągu dnia.

NAPAR PRZY KAMICY ŻÓŁCIOWEJ – receptura poleskich szeptuch.

Łyżeczkę ziela zalać 250 ml. wrzącej wody i parzyć pod przykryciem minimum 10 minut.
Pić 3 razy dziennie, minimum 0,5 godziny przed posiłkiem.

UWAGA!
Nie jestem lekarzem, jestem tylko skromną szamanką, nie musisz się ze mną zgadzać, a ja nie odpowiadam za złe zastosowanie lub zrozumienie wyżej wymienionych porad. Służą one wyłącznie w celach informacyjnych. Wszelkie kuracje lecznicze należy skonsultować z lekarzem. Albo lepiej z dobrym naturopatą. Sadziec konopiasty należy stosować ostrożnie, przedawkowany może wywołać wymioty lub zatrucie!

Sadziec purpurowy Eupatorium purpureum

Sadziec purpurowy to roślina doskonale nadająca się do ogrodów i na rabaty oraz do oczek wodnych, jest łatwa w uprawie i jest gatunkiem mrozoodpornym. Szybko przystosowuje się do nowych warunków. Preferuje stanowiska półcieniste, lubi podłoża żyzne, wapienne, umiarkowanie wilgotne. Znosi także gleby lekkie – piaszczyste. Warto ją mieć w swoim ogrodzie, wygląda naprawdę imponująco.

Pozdrawiam z miłością Dziewanna

Korzystałam z wiedzy oraz zapisków własnych. Ze strony https://rozanski.li/848/sadziec-konopiasty-eupatorium-cannabinum-l-w-praktycznej-fitoterapii/
Oraz z książek: „Ziołolecznictwo” Witold Poprzęcki, „Święte zioła poleskich szeptuch” Alicja Chrzanowska „Lecznicze rośliny dziko rosnące” J.J Pursel