Stara słowiańska legenda głosi, że wystarczy udać się do lasu tam rośnie złota magiczna roślina, która wszystkie demony potrafi przepędzić.

„Stało się to w czasach, gdy królową była natura. Większość lądów nie została nigdy przez człowieka odwiedzona. Morza i oceany zamieszkiwały dzikie i wolne stworzenia, które same ustalały prawa dotyczące przetrwania i wolności. Bogowie i demony toczyli odwieczną walką o dominację, namawiając istoty posiadające ciało do służby. Niektóre byliny po spożyciu powodowały krwotok, inne pomagały pozbyć się zapalenia i zagoić najgłębsze rany. Człowiek, świadomy swojej zależności od tego, co wyrasta z ziemi, poruszał się po świecie roślin z trwogą i szacunkiem.
Pewnego razu w środkowej Europie, którą nazywano wtedy Wielką Matką, ludzie zaczęli zachowywać się w sposób dziwaczny i przerażający. Porzucali pracę i swoich bliskich. Wszczynali bójki, mordowali swoich sąsiadów, grabili, chociaż niczego do przetrwania im nie brakowało. Większość opuszczała swoje domostwa i wyruszała do lasu, z którego nigdy już nie wróciła. Demony królowały i sączyły swój jad do ludzkich umysłów.
Zaradzić temu postanowiła Hyperja, córka znachorki, która od 13 lat szykowała się do roli, jaką odgrywała jej matka. Gdy brat dziewczyny wdał się w spór z własnym ojcem, który dla obu z nich zakończył się przyjęciem poważnych ciosów, Hyperja z matką postanowiły wyruszyć do dzikich, nieznanych lasów, by znaleźć lekarstwo. Uzbroiły się w napary z rumianku, pokrzyw i czarnego bzu. Cały czas odprawiały tylko sobie znane modły, by pozostać niewidocznymi dla szalejących w pobliżu demonów. Po trzech dniach i trzech nocach wędrówki przez dziką puszczę trafiły na polanę rozświetloną złotym blaskiem. Rosły na niej nieznane ludziom byliny o żółtych kwiatach. Matka z córką zatrzymały się na skraju polany, urzeczone.
Oto znalazły lekarstwo. W swoim szczęściu zapomniały o ukryciu się w modłach przed demonami, które nadleciały z wszystkich stron. Hyperja z matką rzuciły się przed siebie, prosto w rosnące ziele dziurawca, który zakrył je swoimi liśćmi. Demony dobrze wiedziały, że umrą, jeśli zbliżą się do świętej rośliny, dlatego z wysokości rzucały w kierunki matki i córki czarny jad. Ten zatrzymał się jednak na listkach, tworząc w nich maleńkie, przezroczyste punkciki. Diabelski jad nie tylko nie uszkodził ziela, lecz także aktywował w nim to, co najsilniejsze i najmocniejsze. Matka z córką uszyły z dziurawca stroje ochronne, a sadzonki zabrały do swojej wsi. Wywar z rośliny wyleczył rany ojca i syna. A Hyperja z matką nie tylko przegoniły demoniczną zarazę, ale również rozsiały ziele dziurawca po całym świecie.”
Autor –  Robert Rein (Źródło opowieści w opisie pod tekstem).

Dziurawiec Hypericum 
Nazwy ludowe: dziurawnik, dziurlawiec, dziurkawiec, ziurawiec, żurawiec, krew Chrystusa, krew Matki Bożej, krewka, świętojańskie ziele, ziele św. Jana, przestrzelon, bursztyn, arlika, kozie ziele, ziele Jana, ruta polna, Kslmath Weed, Sol Terrestis, krewka Matki Boskiej, arlika, dziurawnik, krzyżowe ziele, michałkowe ziele, zanowyt, żółtokwiatka, dzwonki Panny Marii, dzwoneczki, dzwoniec, zanowyt, żółtokwioutka, fuga daemonum (ucieczka demonów).
Roślina o delikatnych, żółtych kwiatach, które zdają się przechowywać w sobie promienie letniego słońca.
Od wieków otaczany czcią i wykorzystywany w ludowej medycynie, łączy w sobie piękno przyrody i moc uzdrawiania. Jego właściwości kojące duszę i ciało czynią go jednym z najcenniejszych darów zielarskiej tradycji.
Ziele, które pamięta pieśni ognia, szept rytuałów i światło letniego przesilenia. Rośnie niepozornie, ale jego moc sięga głębiej, niż sądzimy – do ciała, duszy i dawnych wspomnień zapisanych w liściach. Przypomina nam, że w naturze wciąż tli się magia… wystarczy się zatrzymać i posłuchać.

Dziurawiec magiczna roślina uznawana za ziele leczące 99 schorzeń. 

Nazwa dziurawiec pochodzi od małych gruczołków znajdujących się na liściach rośliny, które wyglądają jak otworki (podobnie powstała łacińska nazwa perforatum czyli przedziurawiony) – te miejsca to zbiorniki leczniczego olejku.

Natomiast nazwa łacińska Hypericum pochodzi od greckiego „ hyper ” – ponad oraz „ icum ” co oznacza obraz. Nazwa wynika ze starej tradycji wieszania dziurawca nad obrazami bogów i tym samym oddalania złych mocy.

W czasach antycznych nazywano go korzeniem Chejrona, Hypericum olympicum. Już wtedy doceniano korzystny wpływ dziurawca na ośrodkowy układ nerwowy. Chejron był w mitologii wielkim uzdrowicielem – posiadał dar leczenia innych, mimo że nie był w stanie uleczyć własnych dolegliwości.

W starożytnym Rzymie jego olejem zwanym „Oleum Hyperici” nacierali się gladiatorzy i zapaśnicy, ponoć czynił ich  niewyczerpanymi.
Dioskurides wymieniał w swoich pracach cztery rodzaje dziurawca i dokładnie opisał jego lecznicze działanie i wskazania.

W XII wieku, o cudownych właściwościach dziurawca wspomina Hildegarda z Bingen. Wiele uwagi poświęcił mu również Paracelsus, twierdził, że nie ma drugiego, równie skutecznego ziela w leczeniu „szaleńczych fantazji”. Potem dziurawcem interesował się znany botanik Hieronim Boch. W swym „Zielniku” pisze: „Nacierać zielem z dziurawca członki dwa razy dziennie, a drżenie ustąpi”, „olej z dziurawca na świeże rany nanieść; rany się zabliźniają”.
Na rozkaz cara Michała zbierano dziurawiec na Syberii, suszono go, rozcierano na mączkę i wysyłano do Moskwy. Kazachowie nazywali dziurawiec „dżerabaj´´ czyli lekarz ran.
Nawet w wykopaliskach biskupińskich odkryto jego obecność, jako jednej z 20 ówczesnych roślin leczniczych.

Naturalnie w Polsce występuje 8 gatunków, a najbardziej rozpowszechniony jest dziurawiec zwyczajny. Wszystkie podane poniżej gatunki dziurawca są lecznicze i mają ten sam skład chemiczny. Najlepszy sposób na rozpoznanie czy na pewno mamy do czynienia z dziurawcem to po prostu rozetrzeć w palcach jego kwiat, jeśli na naszych palcach pojawi się czerwony barwnik to właśnie dziurawiec.

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) – roślina wieloletnia dorastająca do 40 cm wys., ulistnienie równoległe; liście podłużne, pod światło kropkowane (te kropki to zbiorniczki olejków eterycznych); kwiatostan gałęzisty, gęsty; kielich 5-działkowy; korona 5-płątkowa; płatki korony żółte, pod światło dziurkowane, w górze po jednej stronie brzegiem ząbkowane. Kwitnie od maja do sierpnia. Owocem jest wielonasienna 3-klapowa, jajowata torebka. Rośnie w lasach, na zrębach, na miedzach, na ugorach, w zaroślach, na łąkach i wzgórzach.

Dziurawiec kosmaty (Hypericum hirsutum) – bylina; łodyga wzniesiona, miękko owłosiona; włoski jednokomórkowe, odstające, rudawe; liście jajowatopodłużne, tępe, owłosione, pod światło kropkowane; kwiaty liczne, zebrane w wydłużoną wiechę; działki kielicha równowąsko-lancetowate, zaostrzone; płatki korony żółte; owoc – jajowata i brunatną torebka. Roślina pospolita; rośnie w lasach i w zaroślach, na polanach przyleśnych oraz na wzgórzach przy lasach.

Dziurawiec skąpolistny (Hypericum montanum) – bylina; łodyga wzniesiona, pojedyncza, czerwonawo nabiegła; liście jajowate lub nieco wydłużone, brzegiem podwinięte, zaostrzone, spodem omszone, sinawe, siedzące; kwiatostan zbity, wiechowaty, oddalony od najwyższej pary liści; kwiaty bladożółte, 5-płatkowe, 5-działkowe; blaszki liściowe z rzadka czarno kropkowane, górne 2-3 pary liści przeświecające kropkowane; owoc – wielonasienna torebka.

Dziurawiec czteroboczny (Hypericum quadrangulum) – bylina; kłącze czerwone, pełzające; łodyga naga, 4-kanciasta, czerwonobrunatną, pojedyncza, w górze rozgałęziona; liście szerokojajowate, eliptyczne, tępe lub zaokrąglone, bez przeświecających kropek; kwiaty liczne, zebrane w rzadki wiechowaty kwiatostan; działek kielicha 5; płatki korony żółte, czarno kropkowane; słupek 3-szyjkowy; pręciki zebrane w 3 wiązki; owoc – torebka. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie w lasach, na łąkach, nad brzegami wód, w zaroślach, na wzgórzach.

Dziurawiec rozesłany (Hypericum humifusum) – roślina jednoroczna lub dwuletnia dorastająca do 15 cm wys.; łodyga ścieląca się, cienka i rozgałęziona, 2-kanciasta, liniowana; liście jajowate lub nieco podługowate, tępe, drobne, górne – przeświecające kropkowane; kwiaty jasnożółte, pojedyncze lub zebrane w kwiatostany; owoc – torebka. Kwitnie od czerwca do września. Rośnie przy ciekach wodnych, na drogach leśnych i łąkowych.

                                              To odmiana ozdobna dziurawca hipericum inodorum. Ten krzew można uprawiać                                                                      w przydomowym ogródku. 

MAGIA

Sok z dziurawca zwany był niegdyś przez znachorów „fuga daemonum” i używany do wypędzania złych duchów, a także do przepowiadania chorób.
Sebastian Turek w książce Ziele dziurawca zwyczajnego – składniki czynne i potencjalne zastosowania lecznicze pisze, że zwrot ten pojawia się w nawiązaniu do wypędzania demonów przez znachora. Mówiło się również, że dziurawiec to ziele „przez diabła we wściekłości pokłute”. 

Słowianie używali wywaru z dziurawca do odprawiania rytuałów i odpędzania demonów. Suszony bukiet dziurawców służył jako rekwizyt przy wypędzaniu ducha choroby.

Delikatne kwiaty miały pomagać ciężarnym kobietom i niemowlętom w przepędzeniu złych duchów i przepowiadaniu chorób.

Sławiański , środek przeciwko boginkom chronił matki i dzieci, szczególnie w okresach przejściowych, np. od narodzin do chrztu, kiedy to nosiły miano nieczystych. Dotknięcie tej rośliny przez młodą matkę było równoznaczne z utratą mocy boginek, które potrafiły wywabić kobietę z domu i porwać jej dziecko.

Wiązanki, amulety i wianki z dziurawca wykorzystywano przeciw czartom, czarownicom oraz złym duchom.

Przy przesłuchiwaniach wkładano ziele dziurawca nieszczęśnikowi do ust miało to zapewnić prawdomówność oskarżonego.

Zasuszone ziele przechowywano w oborach, by ochronić bydło przez działalnością czarownic, ale też wkładano pod poduszkę i do pieluszki maleństwa aby uchronić przed urokami.

Niegdyś sławiańskie niewiasty wiły w czerwcu wianki i wrzucały do rzeki, mając nadzieje na poprawę swego życia i szczęścia.

Dziurawiec noszony przy sobie oddala choroby psychiczne oraz stany depresyjne. Trzymany jako wiązka zawieszona w oknie lub przy drzwiach domu chroni przed złymi duchami i negatywnymi siłami. Dym z dziurawca wypędza duchy i demony.
Kobieta, która umieści Dziurawiec pod poduszką może mieć sen o swoim przyszłym mężu.

Warto nosić przy sobie kilka płatków dziurawca noszone przy sobie ochroni przed złem. A noszone w portfelu uchroni przed rozrzutnością.

WŁAŚCIWOŚCI, ZASTOSOWANIE, SKŁAD

Chyba żadna inna roślina nie została tak dokładnie przebadana pod kątem przydatności w zwalczaniu stanów depresyjnych jak właśnie dziurawiec. Aby sprawdzić przydatność dziurawca w leczeniu depresji  przeprowadzono dziesiątki badań klinicznych głównie w Niemczech i USA.  Analizy wykazały, że dziurawiec jest bardziej skuteczny niż antydepresanty i nie powoduje skutków ubocznych.
Dziurawiec zawiera bogaty zestaw związków aktywnych, które odpowiadają za jego działanie farmakologiczne m.in.:
Hyperycyna i pseudohyperycyna
Główne składniki odpowiedzialne za działanie przeciwdepresyjne., działają na neuroprzekaźniki (serotoninę, dopaminę, noradrenalinę).
Hyperforyna wpływa przede wszystkim na neuroprzekaźniki w mózgu. Dzięki wpływowi na receptory GABA i serotoninę ma łagodne działanie uspokajające, które może pomóc w stanach lękowych i nerwicowych.
Flawonoidy (rutyna, kwercetyna, kemferol) działają przeciwzapalnie, przeciwutleniająco i wzmacniająco na naczynia krwionośne, mają działanie przeciwzapalne, ochraniające błony śluzowe, oraz wspierają mikrokrążenie w obrębie wątroby i żołądka.
Garbniki (katechinowe i galotaniny) wykazują działanie ściągające, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, pomagają w leczeniu nieżytu żołądka, biegunek i stanów zapalnych jelit.
Działają ściągająco, antyseptycznie i gojąco – stosowane przy problemach skórnych i ranach.
Ksantony i fenolokwasy wspomagają działanie przeciwutleniające i przeciwbakteryjne.
Związki gorzkie i olejki pobudzają wydzielanie soków trawiennych i żółci, co ułatwia trawienie i wspomaga pracę wątroby.
Wzmagają sekrecję żółci (działanie żółciopędne) – korzystne przy niestrawności i zaburzeniach trawienia tłuszczów.

Właściwości lecznicze dziurawca zależą w dużej mierze od sposobu przetworzenia rośliny. Wyciągi alkoholowe mają największe stężenie hiperforyny, która jest rozpuszczalna w alkoholu, a słabo rozpuszczalna w wodzie.

Napary zawierają mało hiperforyny, dlatego działają słabo lub wcale jako antydepresanty, choć mogą mieć łagodne działanie uspokajające i przeciwlękowe.
Aby osiągnąć efekt antydepresyjny najlepsze działanie osiągniemy wytrawiając ziele alkoholem.
Wyciągi wodne działają kojąco, ściągająco, przeciwkrwotocznie, żółciopędnie, odkażająco, uspokajająco, moczopędnie, przeciwzapalnie, wzmacniająco, przeciwwzdęciowo, odtruwające; poprawiają nastrój, uszczelniają i wzmacniają naczynia krwionośne, regulują metabolizm, pobudzają trawienie, regulują wypróżnienia, koordynują pracę wątroby, pęcherzyka żółciowego i trzustki.

Wyciągi alkoholowe i olejowe wykazują wpływ przeciwstresowy i przeciwdepresyjny, a także fotouczulający i przeciwtrądzikowy.
Zewnętrznie ziele stosuje się w chorobach skóry, różnej etymologii, trudno gojących się ranach, łojotoku, trądziku, stanach zapalnych skóry, chorobach włosów, zakażeniach bakteryjnych.

Według dawnych zielarzy, dziurawiec zbierany w najdłuższy dzień roku (Noc Kupały) lub tuż po przesileniu letnim posiada największą moc, to tzw. „pełnia ziela”. Wierzono, że w tym czasie ziele najsilniej działa leczniczo i magicznie.

Wskazania: zaburzenia w wydzielaniu żółci, kamica żółciowa, choroby wątroby, stany zapalne pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, choroby trzustki, choroba wrzodowa, nieżyt żołądka i jelit, zaparcia, niestrawność, zaburzenia trawienia, bóle brzucha, choroby skórne, zakaźne i sercowo-naczyniowe, złe samopoczucie, wyczerpanie nerwowe, zmęczenie, zatrucia, krwotoki maciczne, zaburzenia miesiączkowania, upławy (pić napar i jednocześnie stosować nasiadówki lub przepłukiwania pochwy), zapalenie przydatków, stres, psychozy, osłabienie, depresja, alergia. Dziurawiec bywa nazywany „arniką nerwów” – czyli środkiem skutecznym przy urazach i uszkodzeniach układu nerwowego; stosowany jest również w nerwobólach.
W powyższych wskazaniach znajduje też zastosowanie w homeopatii.
Stosowany jest także w leczeniu moczenia nocnego u dzieci, działając podobnie do stosowanej w tym schorzeniu imipraminy, jednakże pozbawiony działań niepożądanych tego leku.

Zewnętrznie: dermatozy, rany, łojotok, trądziki, stany zapalne skóry, zmiany sączące, choroby włosów, zakażenia bakteryjne.

ZBIÓR

Najcenniejszym zielem jest to zebrane 24 czerwca, ziele zbierane po nocy świętojańskiej i podczas pełni posiada ono największą, magiczną moc. Ziele zbieramy w pogodne słoneczne dni. Ziele Surowcem jest kwitnące ziele (może zawierać niedojrzałe owoce) – Herba Hyperici. Surowiec najlepiej suszyć rozłożone cienką warstwą w ciemnym, przewiewnym miejscu lub zebrane w wiązki zawieszone, pamiętając aby wiązki nie były zbyt grube, ewentualnie suszymy w temp. do 35 stopni C. Ziele dobrze schnie i łatwo mieli się.

NAPAR

Pomocny w stanach zapalnych przewodu pokarmowego, wrzodach żołądka i dwunastnicy, biegunkach.
Wspomaga trawienie, działa rozkurczowo, delikatnie łagodzi napięcie, wspiera funkcje wątroby i woreczka żółciowego. Uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne, reguluje metabolizm, działa ściągająco, przeciwkrwotocznie, przeciwzapalnie, wzmacniająco, odtruwająco.
1 łyżkę suszonych, rozdrobnionych kwiatów i ziela dziurawca zalać 250 ml wrzątku, zaparzać pod przykryciem minimum15 minut. Pić 1–2 razy dziennie, najlepiej pół godziny przed posiłkiem lub wieczorem.

NALEWKA – MIESZANKA

Nalewka na depresję, znakomicie poprawia samopoczucie, poprawia trawienie, likwiduje zaparcia, nadkwasotę i przykry zapach żołądka.

Po 1 łyżeczce dziurawca, kurkumy i gałki muszkatołowej zalewamy 100 ml alkoholu 70%. Mieszamy, szczelnie zakręcamy i ostawiamy w słoneczne miejsce na 4 tygodnie, wstrząsając minimum 3 razy w tygodniu. Filtrujemy, dolewamy 250 ml alkoholu 40% i ewentualnie dosładzamy miodem.
Pijemy 3 x dziennie po 1 łyżeczce przed posiłkiem w cyklach 5 dniowych z tygodniową przerwą.1 łyżkę suszonych, rozdrobnionych kwiatów i ziela dziurawca zalać 250 ml wrzątku, zaparzać pod przykryciem minimum15 minut. Pić 1–2 razy dziennie, najlepiej pół godziny przed posiłkiem lub wieczorem.

NALEWKA 

0,5 szklanki rozdrobnionego ziela zalać 400 ml wódki 40%. Macerować minimum 14 dni. Zażywać 3-4 razy dziennie po 10-15 ml.
Wykazuje działanie przeciwdepresyjne, uspokajające i nasenne, i co najbardziej istotne nie uzależnia i nie otumania jak syntetyczne środki. Pobudza wydzielanie żółci i enzymów trawiennych.

MIESZANKA ZIOŁOWA

Pomaga przy niestrawności, bólach wątroby, skurczach jelit i dróg żółciowych. Działa przeciwzapalnie, uspokaja układ pokarmowy. Po łyżce dziurawca, kocanki, mięty, szałwii i kopru włoskiego. Zalewamy 1 litrem wrzącej wody, parzymy pod przykryciem 20 minut. Pijemy po pół szklanki 3-4 razy dziennie.

DOMOWE PASTYLKI

Działanie: poprawiające trawienie, delikatnie rozkurczowe i przeciwzapalne, łagodnie uspokajające.
Składniki: 3 łyżki suszonego, zmielonego dziurawca, 1 łyżka syropu z agawy, 1 łyżka zmielonego siemienia lnianego, szczypta sproszkowanego anyżu, imbiru lub mięty.
Ziele wymieszać z miodem i siemieniem aż powstanie gęsta, plastyczna masa. Jeśli masa jest zbyt sucha dodać kilka kropli soku z cytryny. Formować małe kulki wielkości groszku.
Ułożyć na papierze do pieczenia i pozostawić do wyschnięcia na 24–48 godzin w suchym miejscu (lub dehydratorze albo w piekarniku z termoobiegiem 40°C przez około 2 godziny).
Przechowywać w szczelnym słoiku, w chłodnym miejscu.
Stosować 1–2 pastylki dziennie, powoli ssać lub żuć.
Można zmieszać w równych porcjach dziurawiec, koper włoski i miętę i przygotować w taki sam sposób doskonałe pastylki łagodzące wzdęcia i skurcze.

INTRAKT receptura dr. Różański

0,5 szklanki świeżego ziela rozdrobnić i zalać gorącą wódką, w ilości 1:5 lub 1:3 (jedna część ziela na 3 lub 5 części alkoholu), wytrawiać 10 dni.
Działanie i zastosowanie jak w nalewce.

EKSTRAKT Dr. Różański

0,5 szklanki świeżego lub suchego ziela zalać 200 ml wódki; wytrawiać 14 dni; przefiltrować.
Zażywać 3-4 razy dziennie po 5 ml.

MACERAT OLEJOWY zwany oliwą świętojańską

Olej z dziurawca może być stosowany wewnętrznie w leczeniu łagodnej i umiarkowanej depresji, stanów lękowych i zaburzeń ze strony układu nerwowego, takich jak moczenie nocne i niespokojny sen. Przy zaparciach, bólach pęcherzyka i wątroby, zaburzeniach wydzielania żółci i trawiennych.
Zażywać 2-3 razy dziennie po 1 łyżce oleju.
Zewnętrznie na bóle mięśni, ścięgien i stawów, obrzęki, nerwobóle, choroby węzłów chłonnych i rwę kulszową.
Na trudno gojące się rany, oparzenia, zwichnięcia, ropnie, zakażenia, trądzik, bielactwo, depigmentacje i wszelkie problemy skórne.
Idealny do masaży, działa rozluźniająco, przeciwbólowo, antybakteryjnie, ściągająco, przeciwzapalnie. Wspaniale poprawia kondycję skóry.
Zebrane w słoneczny dzień kwiaty, pozostawiamy rozłożone na płótnie, aby wszelkie stworzenia je zamieszkujące, zdążyły się ewakuować. Następnie należy skropić je spirytusem i pozostawić na kilkanaście minut.
Kwiatami napełnić słoik do 3/4 objętości lekko dociskając ziele, zalać oliwą dobrej jakości, tak aby przykryć w całości kwiaty, szczelnie zamknąć i odstawić w ciepłe, słoneczne miejsce. Od czasu do czasu wstrząsać. Po minimum 3 tygodniach (możemy pozostawić na dłużej) olej przecedzić przez płótno lub gazę mocno wyciskając i zlać do ciemnych butelek. Powinien mieć piękny ceglastoczerwony kolor.

NAFTA DZIURAWCOWA Receptura dr. H. Różański

Nafta leczy łupież, grzybice we włosach, trądzik skóry owłosionej i ropnie na skórze głowy. Oczyszcza wągry, niszczy roztocze (np. nużeńce). Doskonała również na trądzik, w tym także na skórze suchej.

0,5 szklanki ziela suchego lub świeżego mielonego zalać 250 ml nafty kosmetycznej. Wytrawiać 3 dni; przefiltrować.

Nafta dziurawcowa – 100 ml, Olej rycynowy – 25 ml, Olejek cedrowy lub herbaciany – 1 ml, Tran – 20 ml.

Płyny zmieszać. Skórę z cystami ropnymi, z zapaleniem łojotokowym, z zapaleniem mieszków włosowych, z ropniami po goleniu lub kosmetykach i skórę z opornym trądzikiem przemywać 3 razy dz., po czym osuszyć i wklepać maść Tribiotic lub maść z witaminą A.; zastosować masaż. Leczenie drastyczne, ale skuteczne.

MIESZANKA ZIOŁOWA dr. H. Różański

Wskazania: choroby wątroby, trzustki, żołądka, pęcherzyka żółciowego, skóry, zakaźne, alergiczne; zaburzenia trawienia, pękanie i przepuszczalność naczyń krwionośnych, wybroczyny na siatkówce, zapalenie spojówek i gałki ocznej; kamice moczowa, skąpomocz, obrzęki; przeziębienie; po zatruciach.

Po 1 łyżce ziela dziurawca, ziela ruty, ziela nawłoci. Wymieszać.
2 czubate łyżki mieszanki zalać 500 ml. wrzącej wody; odstawić na 20 minut; przecedzić.
Pić 3-4 razy dziennie po 150 ml.
Dzieci ważące 3-4 kg – 8 ml, 5-6 kg – 10 ml, 7-8 kg – 15 ml, 9-10 kg – 19 ml, 15-20 kg – 42 ml, 25-30 kg – 53 ml, 35-40 kg – 75 ml, 45-50 kg – 107 ml, 2-3-4 razy dziennie.

MIKSTURA AHCQ dr. H. Różański (rany, oparzenia, owrzodenia)

Ekstrakt dziurawcowy – 10 ml, Alkoholowy wyciąg z kory dębowej, z buku lub olchy – 10 ml, Azulan – 5 ml, Nalewka nagietkowa – 10 ml. Wymieszać.
Oparzenia, rany, owrzodzenia i in. zmiany chorobowe spryskiwać płynem 3-4 razy dziennie.

OCET

Do butelki wsypujemy 4 łyżki suszy, zalewamy 2 szklankami lekko podgrzanego, niepasteryzowanego octu jabłkowego. Macerujemy 2-3 tygodnie codziennie wstrząsając. Przecedzamy starannie odciskając zioła, powinien mieć krwisto pomarańczowy kolor. Stosujemy jak nalewkę.

HERBATKA USPOKAJAJĄCA DLA DZIECI

W równych ilościach mieszamy dziurawiec, rumianek i melisę. Łyżeczkę ziół parzymy 10 minut w szklance wrzątku. Podajemy przed snem.

MIESZANKA Ojca SROKI (wirusowe zapalenie wątroby)

100 g. pięciornika gęsiego i pokrzywy, 50 g. dziurawca, cykorii podróżnik, ziela szanty i centurii. 1 łyżeczkę ziół zalewamy 200 ml. wody, zaparzamy 30 minut. Pijemy po pół szklanki 2 razy dziennie między posiłkami.

KĄPIEL

Stosować przy drżeniu kończyn, chorobach skórnych. Stosować przy drżeniu kończyn, chorobach skórnych, łuszczycy.
Słuszną garść ziela zalać 0,5 litra zimnej wody, na drugi dzień podgrzać, przecedzić dodać do kąpieli. Czas kąpieli 20 minut.

W ziołach takich jak dziurawiec ukrywa się coś więcej niż tylko działanie lecznicze, jest tam pamięć przodków, troska wiejskich zielarek, i cicha obietnica, że natura zawsze znajdzie sposób, by nas podnieść, gdy słabniemy. I to jest dla mnie najpiękniejsze.

Z miłością Dziewanna

UWAGA!

Przeciwwskazania

Zawarta w składzie hiperycyna działa fotouczulająco zwiększa wrażliwość skóry na promieniowanie słoneczne i promieniowanie lamp kwarcowych. Wysokie stężenie hiperycyny znajduje się w wyciągach alkoholowych oraz lekach i suplementach diety o działaniu antydepresyjnym, dlatego nie zaleca się podczas kuracji ekspozycji ciała na słońce.

Sporadycznie w obecności światła słonecznego kontakt ze świeżą rośliną może wywołać reakcje skórne podobne do poparzeń.

Przeciwwskazaniem do stosowania dziurawca jest ciąża i okres karmienia piersią.

Dziurawiec indukuje enzymy wątrobowe (CYP3A4, CYP2C9, CYP2C19) i glikoproteinę P (P-gp), co może obniżać skuteczność wielu leków, w tym:

– antykoncepcja hormonalna, leki przeciwdepresyjne (SSRI, SNRI), leki przeciwwirusowe (HIV, HCV), leki przeciwzakrzepowe, leki immunosupresyjne (cyklosporyna, takrolimus, digoksyna, teofilina, karbamazepina, statyny)

– choroby psychiatryczne (np. CHAD – choroba afektywna dwubiegunowa). Może nasilać objawy manii lub lęków, jeśli stosowany jest bez kontroli.

– przed zabiegami chirurgicznymi, potencjalny wpływ na metabolizm leków znieczulających – należy odstawić na co najmniej 2 tygodnie przed operacją.

Materiały zawarte na tej stronie nie stanowią żadnej porady o charakterze medycznym, służą one wyłącznie w celach informacyjnych. Nie odpowiadam za złe zastosowanie lub zrozumienie powyższych treści.
Wszelkie kuracje lecznicze należy skonsultować z lekarzem.

Zapraszam na konsultację, poradę lub dobór ziół lub kuracji, napisz do mnie maila.
zielnikdziewanna@gmail.com
Możesz również umówić się przez kalendarz

Umów termin

Źródła: Korzystałam z własnej wiedzy i zapisków, z materiałów
„Rośliny w wierzeniach i zwyczajach ludowych – Słownik Fischera” Monika Kujawska, Łukasz Łuczaj, Joanna Sosnowska i inni. Polskie Towarzystwo Ludoznawcze.
„Zioła. Przewodnik botaniczny, terapeutyczny i kulinarny” – Maria Treben
„Fitoterapia, ziołolecznictwo, zioła”, Dr. H. Różański
https://rozanski.li/?s=dziurawiec
„Ziołolecznictwo Ojca Grzegorza Sroki” Jadwiga Waniakow”
„Ziołolecznictwo. Poradnik dla lekarzy” – A. Ożarowski, W. Jaroniewski
„The Complete German Commission E Monographs” (wyd. American Botanical Council)
„Medical Herbalism” – David Hoffmann
Opowieść o dziurawcu ze strony:  https://robertrient.pl/dziurawiec/
Nazwy dziurawca zwyczajnego w gwarach polskich na tle Słowiańskim Europejskim”. Uniwersytet Jagielloński